DEMOKRASİYİ HAK EDİYOR MUSUN? KESİNLİKLE HAYIR!

Hiç alın teriyle, emekle kazanılanla babadan kalanın hali bir olur mu? Hele yoklukla okumuş, senelerce dirsek çürütmüş sonra iş hayatına atılmış. Başlarda kıt kanaat geçinmiş. Ne yapmış etmiş bir ev almış kendine, ya da araba. Nasıl bilir o evin kıymetini değil mi? Üstüne titrer.

Birde şöyle bakalım; tüm olanlar babadan kalmış, üzerinde en küçük emek yok. Evler, arabalar, dükkanlar. Öyle tek tük de değil. Bana da, yedi göbek sülaleme de yeter deyip, keyfi sürülebilir. Beş parmağın beşi bir değil tabi. Aklı başında, kıymet bileni de olabilir. Ya da o varlığa rağmen yine de kendisi çalışıp, çabalayan da. Lakin diğeri gibi, alın teriyle, emekle hak edilen gibi kıymetinin bilinmesi zor. Satmak zorunda kalsan elin titrer, onlarcası miras ise hele de vefasızsan satarsın da, savarsın da, yer bitirirsin de.

Biz vefasız çıktık. Net! Kıymet bilmeyen cinsten. Demokrasi bize miras kaldı. Cebinde ekmek alacak parası olmayıp, vatan aşkıyla yanıp tutuşan, bir avuç vatanperver, milletperver kendilerini benimseyenlerle milli mücadeleyi başlattı. Bizi insana kulluktan, Allah’a kulluğa, vatandaşlığa, millet olmaya, kendi kendini yönetmeye terfi ettirdiler. Altın tepside sundular bize demokrasiyi. Biz mirasyedi, biz vefasız çıktık. Dünyanın karşısına her geçen gün çarkları daha güzel çalışan, insanlığın imrendiği bir demokrasi yerine var olanın da içine etmeyi seçtik. Kendimizi rezil ettik.

Geldiğimiz noktada özellikle demokrasilerde eğitimin önemini çok daha iyi anlıyorum. İster yarım yamalak, kör topal, ister ideale en yakın hiç fark etmez demokrasilerde, yani bir şekilde halkın kendi kendini yönettiği rejimlerde halkın eğitim seviyesi, seviye yetmez kalitesi, içeriği ne kadar önemliymiş meğer. Öyle ya yıllarca koyun kaval gibi okusan ne yazar? Kazandırdığı vizyon, dünya görüşü. Bunlar yerlerde sürünüyorsa nereye varabilirsin ki? Sonuç kademe kademe içine edilmiş bir eğitim sistemi. Kasıtlı değilse, amaç zaten bu değilse o zaman bu nasıl bir beceriksizlik? Onlarca yılda nasıl düzene girmez?

Görüyoruz eğitimli olmak dahi yetmiyor. Bu halden neler türedi bir baksana. Adam doktor. 20 yıldan fazla dirsek çürütmüş. Öyle şeylere inanıyor, itimat ediyor ki küçük dilini yutarsın. Güya bilim insanı. Eğitim dediğin sadece okul değil ki bunun ailesi var, bunun mahallesi var, kursları var, yurtları var, televizyonu, radyosu, gazetesi dergisi var. Bilinçli olarak öyle yetiştiriliyorlar ki. Koyun olsun. Bak bir düşün adam general bilmem ne imamından emir alıyor. Nasıl bir beyin yıkama. Bir de eğitim sisteminin içine edince ortaya neler çıkıyor bir düşün. Her geçen gün Atatürk’ten uzaklaştırmak için ellerinden geleni yapıyorlar. Türkiye Cumhuriyeti kurucu iradesinden, bir idealden, Atatürk’ten, demokrasiden, bilimden, fenden kopmuş bir güruh. Artık azınlık falan da değil. Söyleyince hemen kazandıkları üniversiteler falan lafı ediyorlar ya ulan soruları çalmışsınız yıllarca. Neresinden tutayım. Bilimden uzaksın da dinden, ahlaktan da uzaksın. Matematik bilsen ne yazar cahilsin işte. Hala mülakat şu bu adı altında adil olandan kaçıyorsun. Kul hakkı değil mi bu? Hani derler ya ne dinde var ne kitapta. Demokrasiye müdahaleye vardırdılar, kalkışmalar yaşadı bu ülke. Ya halk demokrasiye sahip çıkmasaydı?

Peşinden geldiğimiz nokta. Evet, eğitim çıtası, ortalaması son derece aşağıya çekilmiş bir toplumda kitlenin bir kısmı zaten ne yaptığını, neye oy verdiğini dahi bilmiyor. Vallahi bilmiyor, billahi bilmiyor. Öylesine edilgen ki benimsediği alternatif neye doğru derse onu doğru kabul ediyor. Bu kitle mutlaka her ülkede vardır. Vardır da kiminde %5, kiminde %25. Sloganlar yeter bu güruha. Ver sloganı, sakız gibi çiğnesin, papağan gibi tekrar etsin. Ne bileyim? Ne diyeyim?

Bir kısmı eğitimli de olabilir ama öylesine ön yargılarla doludur ki ben hayatta şu zihniyete, bu bakış açısına oy vermem der çıkar. Çocukluğundan beri öyle yalan yanlışlarla yıkanmıştır ki beyni, öylesine içselleştirmiştir ki yalanı yanlışı, diğer taraf ne anlatıyor dinlemez bile.

Kimisi çok bildiğini sanır. İyi eğitim almıştır. Yurtdışında okumuştur. Mesleği noktasında oldukça iyidir. Ne yazık ki büyük resmi sürekli kaçırır. Dünyayı biliyorum diye düşünür. Çevresinin en eğitimlisidir. Kendince doğru buldukları ya da menfaatine olanları yapıyor diye memleketin olmazsa olmazlarını elinin tersiyle bir kenara iter. Daha kötüsü gözlerine perde iner, görmez bile. Kenara iter dedim ama görmez ki kenara itsin. Burnunun ucundaki en ağır yanlışları, yapısal yanlışları görmez. Keşke üç yanlış bir doğruyu götürse. Keşke! Yapılmış yalnızca bir ağır yanlış onlarca doğruyu almış götürmüştür. Görmez katiyen görmez.

Bugün 15 Temmuz. Demokrasi ve Millî Birlik Günü. İsmi ne kadar güzel. Keşke bu darbe girişimine zemin oluşturan yapılara fırsat vermeseydik. Keşke bu yapılar kanser hücreleri gibi memleketin müsait buldukları her yerine yayılmasaydı. Keşke devletin kademelerine nüfuz etmeselerdi. Keşke keşke demeseydik. Ne kadar çok doğruyu götürdü değil mi yanlışlarımız? E ne oldu? Ne olacak yırttık diye bayram kutluyoruz. Dersimizi aldık sanırım değil mi? Yok yahu, onu bıraktık başkasıyla devam. Oysa bu ülkenin kurucusu “Türkiye Cumhuriyeti; şeyhler, dervişler, müritler, mensuplar memleketi olamaz.” demiş, son noktayı koymuştur. Anayasamıza göre tarikat, cemaat gibi yapılar da yasak değil miydi? Evet yasak! Kimin umurunda? Ders alınmış mı? Vefasız mısın? Evet! Umarsız mısın? Evet! Demokrasiyi hak ediyor musun? Kesinlikle hayır!

TERÖR SEVİCİLER

 İlk günden beri Gaza’da yaşananlara kimlik ya da inanç zemininde yaklaşılmaması gerektiğini düşünüyor, söylüyorum. Liderlerin, sanatçıların, sporcuların, kanaat önderlerinin, yaşananlara tepki koyan herkesin buna dikkat etmesi gerektiğini düşünüyorum. Sivilleri, masumları, çocukları öldürenin kimliği olmaz. Onun adı teröristtir. Manyak de, psikopat de, ne dersen de. Sakın Amerikalı deme. Sakın Fransız deme. Arap deme, Türk, Kürt, Müslüman, Hristiyan, Yahudi deme. Katil de. Bu cani bir kişi olabilir, bir örgüt olabilir. Hatta bu bir devlet olabilir. Bu bir devlet anlayışı ise o devlet teröristtir. Devlet deyince bir şeye dikkat edilmelidir. Bu bir devletin kurumsal hedefi, süregelmiş anlayışının tecellisi değil de haltı yiyen hükümet ve o hükümetin başı ise o zaman terörist hükümettir, o hükümetin başıdır.

Yahu şu yaşananlara bak. İnsanlar televizyonda neler İZLEYEBİLİYORLAR? Çocuklar parçalanıyor, her yer kan revan. Bir değil, iki değil, üç değil. On binlerce bebek çocuk, masum. Hunharca bak dikkat et hunharca. Ve bir değil, iki değil, üç değil, onlarca o…… ç……. televizyonlara çıkıp gülebiliyorlar, gülümseyebiliyorlar.

Şimdi soruyorum. Zerre kadar duyarlı isen huzur bulman mümkün mü?

İster o çocuklara yan.

İster kendi çocukların ile ilgili kaygılan.

İster bu söylediklerime itibar et, ister etme. Bu yaşananlar sana bana diyor ki; sakın rahat uyuma! Bir gün, bir psikopat, bir manyak, bir o…… ç……. çıkar kendini haklı göstereceğini zannettiği sözde gerekçelerle masumları, içinde senin çocuklarının da bulunduğu masum çocukları, bebekleri katleder. Sen de kaderine yanarsın.

Aaaa meğerse insanlık diye bir şey yokmuş.

Uygarlık, medeniyet falan bunlar illüzyonmuş,

İnsan hakları, hayvanları koruma kanunu, doğayı koruma kanunu falan, bunlar sadece bir tiyatrodan ibaretmiş.

İyi ahlak yokmuş. Bırak iyiyi, iyi, kötü fark etmez ahlak zaten kökten yokmuş. O da bir yanılsamaymış.

İyi Müslüman olmak mı? Dalga mı geçiyorsun?

İyi Hristiyan, İyi Yahudi, İyi Budist, fark etmez iyi insan olmak mı? Hepsi düzmeceymiş.

Bundan böyle kimse evinde rahat uyumasın.

Uygarlık, insanlık denilen, insanın inandırıldığı sanal bir dünya imiş.

Gerçek dünyada birisi, bir gün bombayı patlatıverir. Yüzlerce binlerce insan ölür. Bunlardan birisi de senin bebeğin, sevgilin olabilir. Hiç öyle ben Amerika’da, Fransa’da, Belçika’da, ben İngiltere’deyim, İsveç’teyim diye düşünme. Bana uzak diye düşünme. Sen terörü desteklemeye devam et o….. ç……. Terörün eli her yere uzanır. Terör göstere göstere gelmez. Acı sürprizleri sever. Elbet haklı olduğumu göreceksin. Bir gün bir yerlerde sizden masum çocuklar öldüğünde sakın ağlamayın. Onları siz kurban ettiniz. Birileri haksız yere binlerce çocuğu öldürdüğünde katı bir şekilde karşısında durup, bunu yapamazsın demediniz. Aksine cesaret verdiniz, cesaretlendirdiniz.

Aynı desteği diğer teröristlere de yaptınız. Onları kendi ülkelerinizde sakladınız. Korudunuz. Örgütlenmelerine destek verdiniz. Bunu özgürlük savaşçıları, insan hakları türünden kulağa hoş gelen laflarla yapıyorsunuz. Hala yapıyorsunuz. Televizyonlara çıkıp marka kravatlarınız, ceketleriniz, parfümlerinizle kınasak mı? kınamasak mı tartışması yapıyorsunuz ya.  

Oysa teröristin tanımı net. Çoluk, çocuk, yaşlı, hasta, bakıma muhtaç demeden, bu sivil, bu silahsız, bu masum demeden öldürüyorsa, hele hele topluca öldürüyorsa o en büyük devlette olsa, örgütte olsa, kişi de olsa o teröristtir. Onun durması, düşünmesi, değerlendirmesi, kınaması olmaz. Dur denir. Cezası verilir. Durmadıysa gereken yapılır yine cezası verilir.

Ey teröristler ve ey terör seviciler, Allah sizin belanızı versin.

SANKİ İÇİME DOĞMUŞ GİBİ

“Sanki içime doğmuş gibi” derken öyle bir meziyetim elbette yok ama yaşanan gelişmeler beni rahatsız etmişti. Sanki alınacak bir kararın PR’ı yapılıyor gibiydi. Durup dururken, birden bire hayvan saldırısı haberlerini sayısı artınca düşüncelerimi şöyle paylaşmıştım.

“Türkiye’ye gelen turistler tarafından medya ve sosyal medyada Türkiye’de sokak kedi ve köpeklerine sevgi, şefkat dolu davranıldığı, kedi ve köpeklerin insanlarla cennette yaşıyor gibi yaşadıklarını anlatan haberler yapılıyor, videolar paylaşılıyor. Kendini medeni, gelişmiş ülkeler olarak görüp, doğu, orta doğuyu az gelişmiş (gelişmekte olan) gören batı dünyasının vatandaşları Türkiye’den övgü dolu bahsediyorlar.

Diğer taraftan sanki bir düğmeye basılmış gibi sokak köpeklerine karşı bir furya başladı. TV’lerde köpek saldırıları ile ilgili haberler de haberler. Kardeşim dün yok denecek kadar az iken birdenbire saldırı sayıları mı arttı? Sanki sistematik bir propaganda. Köpekler şöyle saldırdı, böyle saldırdı. Sonrasında sokak köpekleri itlaf edilsin türünden 21.yüzyılda ağza bile alınamayacak türden açıklamalar vs. Nihayetinde sokak köpekleri ile ilgili çalışmalar meclis tatile girmeden yapılacak dendi. Elbette insanlara bir zarar gelmesin. Geliyorsa bir çözümü olsun ama aman saçmalamayalım.

 Galiba İstanbul Üniversitesi idi, emin değilim, veterinerlik fakültesinde bir hocamız ‘öğrencilerimle şu kadar sürede şu kadar canı kısırlaştırabiliriz, gittikçe düzene girer’ demişti. Sadece belediyeler değil, mümkün olabilecek fakülteler, ilgili kurumlar, sivil toplum örgütleri sürece dahil edilse, dünyanın imreneceği içerik, standart ve koşullarda barınaklar olsa vs.

 Aslında diyorum ki ; “Allah rızası için” öyle bir şey yapın ki biz başka ülkelere örnek olalım. Biz onlardan değil onlar bizden kopya çeksin. İmrensinler bize. Ne var? Olamaz mı? Türkiye’ye baksınlar, tıpkı başta yazdığım gibi Türkiye cennet desinler. Güzel bir şey yaptığında merak etmeyin övgülere mazhar olursunuz. Herkes sizinle ilgili iyi konuşur, örnek gösterir. Kötü iş çıkarır, göz boyamaya kalkarsan o zaman da rezilliğiniz konuşulur. Lütfen ama lütfen saçmalamayalım.”

 Dedim ya “içime doğmuş gibi”, “şaka gibi” ama ciddi! Dikkat ciddi! İçine “itlaf” , “uyutma” gibi kulağı tırmalamayan kelimelerin konulduğu, bu kelimelerle ise aslında “can alma”, “öldürme”, “cinayet”in kastedildiği bir yasa çıkarılmaya çalışılıyor. Oysa “uyutmak” öldürmek değildir. Dünde paylaşmıştım. “Uyutmak” artık yaşatma imkanı kalmamış ya da yaşasa bile büyük zorluklar yaşayacak, yaşamını idame ettiremeyeceği neredeyse kesin olan canların daha fazla acı çekmemeleri için uygulanan işleme verilen ad, bu anlamda kullanılan bir terim. Buna da ancak bir veteriner karar verebilir. Senin konforun bozulmasın, rahatın kaçmasın diye hayvan öldürmenin adı ‘uyutma’ değildir. Dümdüz öldürmektir.

 Ve nihayet Türk Veteriner Hekimleri Birliği (TVHB), sokak hayvanlarının öldürülmesini de içeren yasa teklifi kabul edilirse, meslek yeminlerine bağlı kalacaklarını, sokak hayvanlarını öldürmeyeceklerini duyurdu. Tabi burada bir ilginç bir durum daha ortaya çıktı. Hayvanları Koruma Kanunu ile ilgili fikirleri alınmamış, teklifin önümüzdeki haftalarda TBMM’ye geleceğini basından öğrenmişler.

Sonuç; bu hadiseler gündeme düşmeden önce paylaştığım endişelerimde hiç haksız değilmişim. Yazımı o gün nasıl tamamlamışsam yine aynı şekilde tamamlayayım.

“Aslında diyorum ki ; Allah rızası için öyle bir şey yapın ki biz başka ülkelere örnek olalım. Biz onlardan değil onlar bizden kopya çeksin. İmrensinler bize. Ne var? Olamaz mı? Türkiye’ye baksınlar, tıpkı başta yazdığım gibi Türkiye cennet desinler. Güzel bir şey yaptığında merak etmeyin övgülere mazhar olursunuz. Herkes sizinle ilgili iyi konuşur, örnek gösterir. Kötü iş çıkarır, göz boyamaya kalkarsan o zaman da rezilliğiniz konuşulur. Lütfen ama lütfen saçmalamayalım.”

ZAFER Mİ? FIRSAT MI?

Çok geçmişe değil şöyle 70’li, 80’li yıllara dahi baktığımda “iğneyi evvel kendine batır, sonra çuvaldızı başkasına.” diyen bir millet olduğumuzu görürüz. Lakin hemen birçok konuda olduğu gibi bu anlamda da başkalaştık sanırım. Birilerini ya tepemize çıkarıyoruz ya yerin dibine batırıyoruz. Ortamız yok. Bir futbol insanı geliyor mesela, önce bir tepemizde gezdiriyoruz. Dünyanın hiçbir yerinde göremeyeceği ilgiye, övgüye mazhar oluyor. İşler biraz kötü gitsin yandı. Başlıyoruz adamı yerden yere vurmaya. Yahu dur adam bir şeyleri toparlamaya gelmiş. Bir takımın gidişatını değiştirmek kolay mı? Üç beş maçta olacak iş mi? Kendince doğru olanı, kendi sistemini oturtmak kolay iş mi? Elbette artıları, eksileri değerlendirilecek, hataları eleştirilecek. Aksini söylemiyorum. Söylemek istediğim adamı topun ağzına koyup, bir temiz dövüyor, yerin dibine sokuyor, günah keçisi ilan ediyor olmamız. Bitiriyor, öldürüyoruz adamı. Var olduğuna olacağına pişman ediyoruz.

Hemen her konuda, tabi siyasette de böyle. Birey olma bilincine haiz, aklı başında birisi bakar kendine göre artılardan eksileri çıkarır bu kez seni deneyeyim der. Olmadı bir sonraki seçimde diğerini dener, olmadı alternatif arar. Ha haksızlık olmasın; bizim sistemimiz, siyasi partiler kanunu vb. sebepler bu yaklaşıma kısmen ket vurmaktadır; kabul ediyorum. Bir genel başkan yapamadığında onu koltuğundan kaldırmak neredeyse imkansızdır mesela. Fakat ne olursa olsun bu birisini günah keçisi, diğerini pelerinli kahraman yapmamıza sebep değildir. İşte bakın CHP genel başkanını değiştirebildi. Zar zor demek olabiliyormuş.

Uzatmayayım zaten Kılıçdaroğlu konusuna gelecektim. Ben ezber bozmaya ve ortada haksızlık var ise o haksızlığı dile getirmeye devam edeceğim. Bir de zafer sarhoşluğuyla gaflete düşme deneyimi yaşamasınlar. Ben uyarılarımı yapacağım. Ha zaten kaç kişi okuyor diyeceksin. Önemli değil “günlük misali” ben kendi tarihime not düşüyorum. Yine kahramanlar yaratmaya başladık. Bu kadar basit düşünüyor olamayız, bunu kabul etmiyorum ve inanamıyorum. Siyasetle alakası olmayan bir vatandaş böyle düşünebilir. Yadırgamam. Ancak TV’lerde, gazetelerde böyle konuşuluyor olmasına inanamıyorum.

Ne oldu yani? Günah keçisi gitti, pelerinli kahraman geldi ve bir anda her şey değişti öyle mi? Aman diyeyim başarı var-yok falan katiyen demiyorum. Yoksa ben de yalnızca siyah ya da beyaz görme zafiyetine düşmüş olurum. Ne olursa olsun ortada bir matematik var. Yalnızca bölgelerin nabzını tutarak doğru adayları belirlemek bile küçümsenemeyecek bir başarı. Tarihte hiç CHP’de olmamış belediyeleri almış olmak daha başka bir başarı. İzmir’in kalesi dediğin İzmir’de %48 oy alırken İstanbul’da %51, Ankara’da %60 oy almak da elbette başarı.

Lakin Kılıçdaroğlu gitti, değişim başarıyı getirdi. Özel geldi, İmamoğlu, ya da Yavaş geldi başarı geldi diyecek kadar sığ düşünürsek ne kadar sağlıklı değerlendirmiş oluruz? Kimse kusura bakmasın. Hataların en büyüğü bu. Değişim zaten başlamıştı. Hem de 2019’da başlamıştı. Sağ seçmenin, hatta muhafazakâr seçmenin CHP’ye oy vermesi, ülkücü insanların yeri geldiğinde Kılıçdaroğlu’nu, CHP’yi savunması, CHP’li seçmenin ülkücü tandanslı bir adaya oy vermeye başlaması yeni değil. Bir anlamda Millet ittifakında bir uzlaşı zemini, bir toplumsal barış, hoşgörü platformu oluşmaya başlamıştı. Bunu başaransa Kılıçdaroğlu idi. Hatalar da yaptı tabi. Çok eleştirildi. Cesur davrandı, karar aldı uyguladı. Bir çoğunda haklı çıktı. Demem o ki ortada bir zafer var ise aslında temelleri çok önceden ve Kılıçdaroğlu ile atılmıştı. Nitekim 2019 yerel seçimlerinde İstanbul, Ankara’yı aldılar.

Takımı, ortamı hazırlayan teknik direktör kötüydü gitti. Hazırladığı takım, ortam işin başına başkası gelince hemen ilk derbi maçını aldı. Bir başarı varsa; o başarı yeni gelenlerin öyle mi? Yahu hakikaten işi futbola çevirmenin, haber programlarında, güya tartışma programlarında belli bir kesim tarafından futboldan sonra belki de en çok ilgi gören siyaset meselesine popülist yaklaşırsanız vay halinize. Kılıçdaroğlu’nun başına gelen emin olun yarın başkasının başına gelir. Ve ülkeye ne kadar büyük bir kötülük yaptığınızın farkına bile varmazsınız. Tabi amacınız bu değilse.

Şimdi biraz derinlemesine düşünelim. Muhalefet cenahında sürekli zikredilen isimlere bir bakalım hangisinde Kılıçdaroğlu’nun desteği yok. Ve hangisi Kılıçdaroğlu’nun arkasında taş gibi durdu? Sen hep bana destek ver ama ben ilk fırsatta senin arkana dolanayım. Var mı böyle bir şey? Siyasette, takım oyununda, bir ekipte böyle bir şey kabul edilebilir mi?

Hadi tek tek bakalım.

Özgür Özel; hemen hemen Kılıçdaroğlu’nun en yakınındaki, güvendiği, partinin göz önündeki en önemli isimlerinden biriydi. Yönetim olarak yanlış bulduğu şeyler vardı ise neden Genel Başkanına engel olmadı? Daha doğru yapılabilecek şeyler vardı ise neden yapılmasına vesile olmadı? Genel başkan olmak için fırsat mı bekledi? Öyledir demiyorum. Yanlış anlaşılmasın neyin değişimi yaşandı da nasıl bir büyük zafer elde edildi? Bana kızabilirsiniz de anlarım ama dedim ya haksızlıklar beni rahatsız ediyor.

Ekrem İmamoğlu; Kılıçdaroğlu olmasaydı bugün İmamoğlu diye birini tanıyor muyduk? Bir ilçenin belediye başkanı olmaktan öte bir pozisyonu var mıydı? Bir siyasi partide herhangi bir sıradan partilinin rutin yollarla partinin ilk birkaç adamı arasına girmesi yüzde kaç ihtimaldir? Partilerde görev yapanlar, aktif siyaset yapanlar bu soruya cevap versinler. Bir ilçe belediye başkanının bir dönem sonra İstanbul belediye başkan adayı, belediye başkanı ve akabinde cumhurbaşkanı adayı olma ihtimali nedir? İmamoğlu kendisine “evladım” yada “baba oğul gibiyiz” diyen bir adama yaptığını nasıl telafi edebilir mi? Hakkını ödeyebilir mi? Hayır!

Mansur Yavaş; evet Mansur Yavaş üzerinde de hakkı vardı Kılıçdaroğlu’nun. Onu da Ankara’ya aday göstererek hem Ankara’yı aldı hem de siyaset sahnesine önemli bir aktör kazandırdı. Doğrusu bu. Diğer taraftan Mansur Yavaş da gayet omurgalı durdu. Yapılan onca baskıya rağmen vefalı davrandı. Fırsatçılık yapmadı. Aklı başında bir siyasetçi, bir devlet adamı olduğunu herkese İspatladı.

Meral Akşener; kendisinden çok şey beklenen idi. Maalesef bir o kadar ağır sükût-u hayal oldu. Hatırlayın partisi daha rüştünü ispatlayamadan oyun dışı bırakılacaktı. Kimse inkâr edemez ki gerek kendisinin, gerek partisinin siyasette tutunmasında, CHP ile birlikte bir umut haline gelmesinde Kemal Kılıçdaroğlu’nun çok ciddi katkısı vardı. Nitekim Kılıçdaroğlu’na övgüler yağdırdı. Hatta Kılıçdaroğlu’nu ailesine emanet edecek kadar ileri götürdü. Bakın Kılıçdaroğlu’nun yaptığı işin büyüklüğünü siyaset sahnesinde, 85 milyonun gözünün önünde edilmiş şu lafın büyüklüğünden anlayabilirsiniz. Lafı söyleyene değil, söyletene bakın. Hiç kolay değil bu kararları almak. Taşın altına elini değil, kolunu koymak. Gelecek olumsuz tepkileri göğüslemek. Sonra ne mi oldu? Sayın Akşener 180 derecelik bir dönüş ile Kılıçdaroğlu’na cephe aldı. Masalardan kalkmalar, sonra geri dönmeler, çok ağır eleştiriler vs. Sonrasında daha öteye götürdü sadece Kılıçdaroğlu değil cumhurbaşkanı adayı olsunlar diye çırpındığı Yavaş ve İmamoğlu’na da söylemediğini bırakmadı. Bu 180 derecelik dönüşü, ülke tarihi için son derece önemli olan bir seçimin kaybedilmesini seçmenlerine anlatamazsın. Suçu ona buna atarak, ona buna laf yetiştirerek seçmeni ikna edemezsin.

Muharrem İnce; dün gibi hatırlıyorum kendisini Cumhurbaşkanlığı makamına aday gösteren Kemal Kılıçdaroğlu ile ilgili olarak Kılıçdaroğlu bir insanın, bir faninin yapamayacağı bir şey yaptı. Beni, kendisine rakip olan bir kişiyi Cumhurbaşkanı adayı olarak gösterdi. Ben vefalı bir insanım. Haksızlık yapamam. Seçimi kaybedersem Sayın Kılıçdaroğlu ile bir daha karşı karşıya gelmem. Gel bana danışman ol der olurum, gel bana yardımcı ol der olurum, ama bana bunu yapan birisi ile bir daha benzer bir yarışa girmem, bir daha asla Kılıçdaroğlu’na rakip olmam dediğini dün gibi hatırlıyorum. Tıpkı Sayın Akşener’de olduğu gibi, bakın yineliyorum. Söyleyene değil, söyletene bakın. Kılıçdaroğlu’nun yaptığı işin büyüklüğünü bu methiyelerden anlayın. Siyaset sahnesinde bunlar hakikaten kolay işler değil.

2019 Yerel Seçimlerinde İstanbul ve Ankara’nın millet ittifakı tarafından alınması ve muhalefetin memnun olmayan insanlar üzerinde umut olmaya başladığı bir konjonktürde, özellikle 2023 Genel Seçimleri sürecinde devlet adamlığı sorumluluğu ve ciddiyetinden uzak şımarık çocuklar gibi ortaya düşenler, kendini bir şey zannedenler seçim kampanyasını berbat ettiler. Sebebi bilinmez ama bir yanda masanın bazı bileşenleri, bazı eski yol arkadaşları ve tabi ki basın masayı bir şekilde bir arada tutmaya çalışan Kılıçdaroğlu’na cephe almıştı. Halk istemiyor da istemiyor. İstemeyen halk mıydı gerçekten yoksa başka bir şey mi vardı? Evet farklı adaylarla bir iki puan daha fazla alma ihtimali olabilirdi belki ama halihazırdaki yapıyla da çok rahat kazanıyorlardı. Bu yapılanlar bir iki puandan çok daha fazla zarar veriyordu ittifaka. Resmen paçalarından tutmuş aşağı çekiyorlardı Kılıçdaroğlu’nu. Önceki seçimlerde kendisi neden aday olmuyor diye eleştirenler şimdi de neden aday oluyor diye feryat figan ediyorlardı.

Hep söyledim, yine ısrarla söylüyorum. Seçimi Kılıçdaroğlu kaybetmedi. Kaybettirdiler. Tarihe not düşüyoruz ya bu zaman içinde anlaşılacak. Kim bilir nelr neler çıkacak. Üzerine bu denli negatif propaganda yapılan, birlikte yola çıktığı insanların, hatta kendi mahallesinden insanların vurduğu, Brütüs’lerle dolu, büyük ortağının son dakikada saçma sapan nedenler ortaya sürerek yarı yolda bıraktığı bir ortamda neredeyse tek başına yine çok iyi oy aldı. Yahu bırak küçük küçük hadiseleri, hadi onları yok sayalım. İlk turda Erdoğan %49,82, Kılıçdaroğlu %44,88 aldı. Aradaki fark %4,9’du. İkinci turda Erdoğan %52,18, Kılıçdaroğlu %47,82 aldı. Aradaki fark %4,3. İyi Partiden gelmesi gereken en az %7’lik oy ve Memleket Partisi sebebiyle kaybedilmiş %2-3’lük oy gelseydi seçimi Kılıçdaroğlu rahatlıkla kazanıyordu. Ortada riskli bir resim olmasa Erdoğan gibi sahayı iyi okuyabilen bir siyasetçi Hüdapar, YRP, DSP vb.leri ile ittifak yapar mıydı?

Şimdi gelelim zafere. Öncelikle sandığa giden seçmen dahil, tüm emeği geçenlere teşekkür etmek lazım. Demokrasi güzel, halkın demokrasiye itibarı ise bambaşka güzel. ‘Gel de Atatürk’e minnet duyma.’ Neyse genel seçimlerle yerel seçimleri mukayese etmek son derece yanlıştır. Çok yanıltır. Yerel seçimlerle yerel seçimleri karşılaştırmak doğru olandır.

Kılıçdaroğlu’nun kurmaya çalıştığı CHP seçmeni dışındaki seçmenden de oy alabilme süreci, yani değişim süreci 2019 öncesinde başladı. Ne eleştiriler aldı Kılıçdaroğlu. Nitekim eğer başarıysa ilk başarı 2019 Yerel Seçimleri idi. 2019 Yerel Seçimlerinde ülke genelinde kim ne oy almış bakalım. Ak Parti %44,3 , CHP %30,1 , İyi Parti %7,4 , MHP %7,3 , HDP %4,2 oy almış. Yazalım bunu bir kenara. CHP ilk defa %25’leri aştı falan deniyor ya olur mu öyle şey? 2019’da zaten %30’u bulmuştu.

Neyse gelelim 2024’e. Ak Parti’nin oy oranı %35,4. Ak Parti oylarının %6,7’sini Yeniden Refah Partisine kaçırmış gibi görünüyor. YRP ile anlaşsalardı ne olurdu? %35,4+%6,7=%42,1 neredeyse 2019 ile aynı. CHP oylarına bakacak olursak. 2019’da CHP %30,1 almış. İyi Parti ise %7,3 almış. 2024 yerel seçimlerinde belli ki iktidardan memnun olmayan muhalif seçmen, İyi Parti’nin 2023 Genel Seçimlerinde yaptıklarından ve 2024 Yerel Seçimlerindeki muhalefeti bölen duruşundan da hiç memnun kalmamış ki oyu bölmemiş ve CHP’ye oy vermiş. Hesap ortada. %30,1+%7,4=%37,5 yapıyor. Artı eksi başka detaylar var malum. Lakin yalnızca bu rakamlar bile genel resme ışık tutuyor.

2024 Yerel Seçim sonuçları CHP açısından ne kadar zafer olarak değerlendirilebilir yada zaferin seviyesi nedir bunlar tartışılır. Kesin olan bir şey var ki o da CHP’nin eşsiz bir fırsat yakaladığı. Bundan sonra yapacakları ise aldıkları tüm belediyelerde hangi fikirden olduğuna bakmaksızın tüm seçmene beklenenin çok üstünde hizmet etmek ve tabi ki yaptıklarını seçmene layığıyla anlatmak. İşte o zaman verilmiş emanet oylar kalıcı hale gelir ve yaşananlar gerçek bir zafere dönüşür.

BİR AVUÇ MU?

Şevki Yılmaz geçenlerde Osmanoğlu Ailesinin bir düğününde “Osmanlı’yı süren soysuzları lanetliyorum.” diyerek, bildik cumhuriyet ve Atatürk düşmanı tavrını sürdürdü. Ne acıdır ki bu adam on yıllardır bu memlekette, ‘dikkat cumhuriyetin her türlü nimetinden istifade ederek’ başta Atatürk olmak üzere cumhuriyeti kuranlara hakaretler ediyor. Cumhuriyetin bir tane kurumu da çıkıp adama, dur bakalım, bunun şöyle bir karşılığı var demiyor. Cumhuriyetin savcıları, yani ‘cumhuriyet savcıları’ da bunun hesabını kendisine sormuyorlar.

Meselenin ertesinde çıktı Özgür Özel "Bu ülkede Şevki Yılmaz’lar bir avuçtur, biz bütün Türkiye’yiz" dedi. Nasıl büyük bir yanılgı. Bu gruptaki bir motivasyon cümlesi ise; o dahi olamaz. Ana muhalefet liderinin Atatürk ve Cumhuriyet karşıtı kitlenin sayısındaki artışı görmüyor olması ancak hayal kırıklığı olabilir. Yok görüp de görmezden geliyor, küçümsüyorsa o da ancak talihsizlik olabilir. Maalesef böyle slogan cümlelerle olmuyor. Altını doldurmak gerekiyor ki hiç kolay bir iş değil.

Bugün hemen her gün bir yenisini duyduğumuz, artık milyonlar haline gelmiş cemaatleri, tarikatları görmüyor olabilir misiniz? Siyaset üzerindeki etkilerini görmüyor olabilir misiniz? Henüz üzerinden çok da zaman geçmemiş olan demokrasiye müdahaleyi unutmuş olabilir misiniz? Haberliymiş, habersizmiş ya da politikalarını beğenirsiniz beğenmezsiniz, ne olursa olsun, seçilmiş bir yönetimi devirmeye kalktılar. Hangi bir avuçtan bahsediliyor acaba?

Yıllardır Atatürk'ün kurduğu demokratik, laik, hukuk devletinin kanatları altında, dünyaya aynı pencereden bakıyor olmanın, benimsediğin anlayışla yönetiliyor olmanın güveni, rahatı ve keyfiyle Atatürk ve cumhuriyet karşıtı gelişmelere karşı parmağını kıpırdatmadın. Kim bu parmağını kıpırdatmayan mı dediniz? Yalnızca biri, birileri, ya da bir parti değil herkes, hepimiz. Milliyetçi, devrimci, liberal, muhafazakâr, dindar, ateist, modern Türkiye Cumhuriyeti’ni, Atatürk’ü, demokrasiyi, laikliği benimseyen herkes. Herkes yan geldi yattı. Öyle olmasa bu kadar ayyuka çıkar mı? Bu provokatörler hiç çekinmeden, uluorta ileri geri konuşuyor. Hakaret ediyor. Gözaltına alınıyor. Gözaltına alındığı haber oluyor. Sonra ne oluyor? Bilmiyorum! Arkasını soran yok. Hani nerede siyasi partiler? Hani sivil toplum kuruluşları? Hani basın? Hani Atatürk’ü benimseyenler nerede? Yok. Yoklar. Varsa da cılız, zayıf, eksik. Allah aşkına “Türk’üm” demekten utananlar gibi “Kemalistim” yada “Atatürkçüyüm” demekten imtina eder oldunuz.

Kimse kusura bakmasın da sen hazırdaki ile yetinirken birileri etrafına öyle bir avuçla mukayese dahi edilmeyecek sayıda insanları toplayıp, onlara “Osmanlıyı yıktılar”, “halifeliği kaldırdılar”, “bir gecede cahil bırakıldık”, “dine düşmanlık ettiler”, “camileri kapattılar” türünden yalan yanlış propagandalar yaptılar. İşin içine mübarek dinimizi kattılar, bir şekilde çevrelerindeki insanları ikna ettiler. Atatürk’ü, cumhuriyet algısını yıprattılar da yıprattılar. Ve daha da önemlisi her geçen gün sayılarını artırdılar. Hep söylüyorum, sen de bal gibi biliyorsun, görüyorsun ve seyrediyorsun. Atatürk’e, demokratik, laik, hukuk devletine, cumhuriyete muhalefet öyle birkaç yıl önceden değil, cumhuriyet kurulduğundan beri süregelen, dozu sürekli artan bir gerçek. Elbette kimileri maşaydı, kimileri gerçekten buna inanıyordu ya da kendi postu, kendi menfaati, kendi etki alanı, kendi gücü için yapıyordu. Ne amaç için olursa olsun bunu yaparken artık öyle bir avuçla izah edilemeyecek bir noktaya geldiler. Şöyle bir etrafına bak. Şöyle zülfü yâre dokunan bir şey olduğunda, “mesela bir televizyon dizisi”, gör bak nasıl tepkiler veriyorlar. Ya sen? Hukuk dairesinde neyi ne kadar sorguluyor, tepki veriyor, takip ediyorsun? Ki mesele sadece sorgulamak, tepki vermek, takipçisi olmak da değil. Bak insanlar yurt yapıyor, okul yapıyor, dernekler, vakıflar kuruyorlar. Bazıları Türkiye Cumhuriyeti Anayasasının değiştirilemez maddelerine muhalefet ettiği halde ne oluyor, nasıl oluyorsa kendileri gibi düşünenlerin sayısını artırmak için ne gerekiyorsa yapıyorlar. Siyaset kurumu ise bu kitlelerin oyunu alabilmek için sesini çıkarmıyor.

Nerede modern Türkiye Cumhuriyetinin savunucuları? Nerede demokratik, laik hukuk devletinin, nerede Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün düşüncelerinin taraftarları. Nerede dernekleri, vakıfları, okulları, yurtları? Nerede o cumhuriyetin ilk yıllarının idealist halk evleri? Şimdikiler ne yapar bilmiyorum. Nerede canım köy enstitüleri? O canım köy enstitüleri.

Sayın Özgür Özel, cumhuriyet düşmanları bunu yaptığında açılan davalardan başlarını kaldıramaz hale gelmeliler. O kadar ki varlıklarını sürdüremeliler. Öyle bir kurum iki kurum değil tüm örgütler dava açmalı haklarında. Kurtulamalılar. Tabi eğer anayasaya aykırı hareket ettiler ve ediyorlarsa. Ve tabi ki sizin gibi toplumun önündeki insanlarda Atatürk gibi düşünen, halkçı, devletçi, devrimci, milliyetçi, cumhuriyetçi, laik, vatanı, milletini, bayrağını seven, çalışkan nesiller yetiştiren politikalar geliştirmeli, hayata geçirmelisiniz. Bunun için iktidar olmak da şart değil. Gerçek değişim böyle olur. Değişim, grup toplantısında konuşmayı yapanın değişmesi demek değildir.

BU ADAMI TAHMİN EDİYORUM MU? YOKSA BÖYLE ÇOK VAR MI?

Adam zır cahil. Neredeyse 60 yaşına gelmiş. Israrla iddia ediyorum ömrü boyunca ders kitapları dışında 10 tane kitap okumamıştır. Ders kitaplarını okuduğu konusunda dahi şüphem var. 4-5 tanesini sor, mümkün değil sayamaz. Ya da mesela bir paragraf, bir metin oku, imla hatası yapmadan yazamaz. Yahu bende iddia ediyorum yazamaz. Geçtim “dahi” anlamındaki “de” ile “-de” ekini ayırt edebilmeyi, hangi noktalamadan sonra büyük harfle başlaması gerektiğini bilmeyen bir adam.

Peki, eleştirimin dozu biraz fazla mı? Kesinlikle değil. Az bile. Bir insan elbette cahil olabilir. Hatta hiç okuma yazma bilmeyebilir. Ne haddime? Bana ne oluyor? Üstüme vazife mi? Yok ama bu durum öyle değil. Cahil ya da değil insan gibi insan olanın başımın üstünde yeri var. Öyle dostlarım, iş yaptığım insanlar yok mu? Elbette var. Ancak bu durum başka. Adamın ulusal bir kanalda programı var. Allah’ın her günü o kanalda yorumlar yapıyor. Her konuda fikri var. Magazin ise magazin, spor ise spor, ekonomi ise ekonomi, siyaset ise siyaset. Bir adam kamunun önüne çıkıp, hem de ulusal bir kanalda ahkam kesiyorsa, ahlak, gelenek, görenek, hukuk, seçimler, seçmen davranışları ve benzer her konuda yorum yapıyorsa ve bu yorumu yaparken bir siyaset bilimci, bir akademisyen edasıyla yapıyorsa koşullar değişmiş olmuyor mu? Dost sohbetlerinde ne yaparsan yap ne dersen de kimseyi ilgilendirmez. Ancak televizyonlar seni bunları konuş diye ekranlara çıkarıyorsa, sende bunu televizyonlarda yapıyorsan benim de hakaret etmemek kaydı şartıyla gerekirse en ağırından eleştirme hakkım var.

Daha korkunç olanı ne biliyor musunuz? Bir kişi çıkmış ortaya, yağmış, gürlemiş, saçmalamış. İnan bu sorun değil. Korkunç olan bir karşılığının olması. Dön kendine, kendi hayatına bak demeden söylediklerine itibar eden hatırı sayılır bir kitlenin olması. Bir ara 18 – 19. yüzyıl Bizans, Yunan baş giysisini sanki Osmanlı başlığıymış gibi kafasına geçirip, Atatürk düşmanlığı, cumhuriyet düşmanlığı yapan ve kitleleri arkasına takan akıldan sıkıntılı bir abi vardı. Bu hal ondan da beter. Onda; kötüye de kullansa, doğru ya da yanlış en azından bilgi vardı. Bunda bilgi sıfır. Rakamla “0”

Neyse ekmeğini yiyip, suyunu içtiğim canım Gaziantep’imin, Gazianteplilerin bir sözüyle bitireyim. TV yorumcumuz böyle ise geldiğimiz noktayı, ahvalimizi “Sen sana hesap et.”

 

SÜLEYMAN'DAN HAKKIN ALIR KARINCA

Medyada sokak köpeklerini korkunç canavarlar, çok büyük tehditler gibi gösteren bir süreç işliyor. Sanki birisi düğmeye bastı. Nedir bu? Yapılacak bir şeylerin hazırlığı mı? Kolaya kaçmak mı? Yoksa bizimkisi algı da seçicilik mi?

Peki de köpekler insanlara, hatta çocuklara saldırmadılar mı? Saldırdılar. Köpeklere üzülüyorsun da insanlara, çocuklara üzülmüyor musun? Mümkün mü? Öyle şey olur mu? Nasıl üzülmeyeyim? Hem o yavrucaklar için üzülüyorum hem benim başıma da gelebilir diye tedirgin oluyorum. Tıpkı senin gibi.

Tamam da şimdi bir de şuradan bak; kıyasla mesela; Allah’ın her günü bir değil, iki değil, kadın cinayetleri, yine çocuk istismarcıları, trafik canavarları, maganda kurşunları. İnsanın insana ettiğinin yüzde birini ediyor mu bu canlar? Ya insanlar? İnsanlar yaptığında neden sesler yükselmiyor?

Hadi yine başka bir bakış açısıyla bakalım; onlara kötülük eden, tekme atan, kürekle döven, boyunlarına ip bağlayıp aracının arkasında yollarda sürükleyen, tecavüz eden, kavga köpeği olarak yetiştirip, zifiri karanlık odalarda bekleten, sonra sokaklara atan, kuyruklarını, kollarını, bacaklarını kesenler olmasa, hep şefkatle yaklaşılsa saldırılar mı sanıyorsun? Ben söyleyeyim asla! Zihninde kendisine bunu yapan asıl canilerden bir kalıntı olmasa, seni bir tehdit olarak görmese, sevgi ve şefkat gören bir köpek saldırır mı sanıyorsun? Asla!

Türkiye’de kimi yerleşim birimlerinde köpekler, kediler insanlarla öylesine güzel, iç içe yaşıyorlar ki hemen tüm mesken ve işyeri sahipleri onlara sahip çıkıyor, su ve mama veriyor. Mağaza kapılarında, camekan önlerinde, özellikle kışın sıcak buldukları her yerde barınıyorlar. Onlar insanları, insanlar onları seviyor. O kadar ki internet kimi turistlerin Türkiye’deki bu duygusal güzelliği, bu insani yaklaşımı anlatan paylaşımlarıyla dolu.

Şimdi çıkmışlar “bu canlar toplatılsın, birkaç hafta içinde sahiplendirilsin (Lafta! Sahiplendirme öyle hemen mümkün olacak bir şey değil.), sahiplendirilemezse belediyeler barınaklara toplasın. (Her barınak için aynı şey söylenemez ama birçok barınakta ölüme terkedildikleri, ölülerinin ise sağa sola bırakıldığı gerçeği var.) Sahiplendirilememiş, kendiliğinden ölmeyen hasta köpekler ise uyutulsun.” falan türünden laflar ediyorlar.

Ey zalim, binlerce yıl önce köpekleri sen evcilleştirdin, hayatına soktun. Hatta ilk evcilleştirdiğin canlar bu canlar. Onlar sana “lütfen beni evcilleştir” demediler. Aldın onları, dostum diyerek evcilleştirdin, kullandın. Birçok yetisinden ettin. Zaman içinde ihtiyacın azaldı, şimdi bu dostlarını ne yapacağını bilemiyorsun.

Ey zalim, yüce Allah’ın bu dilsiz kullarına zulmü bırak. Tabi gerçekten inançlı isen. “Yarın Hakk'ın divanına varınca, Süleyman'dan hakkını alacak karınca da bu köpekler almayacak mı sanırsın?