ZAFER Mİ? FIRSAT MI?

Çok geçmişe değil şöyle 70’li, 80’li yıllara dahi baktığımda “iğneyi evvel kendine batır, sonra çuvaldızı başkasına.” diyen bir millet olduğumuzu görürüz. Lakin hemen birçok konuda olduğu gibi bu anlamda da başkalaştık sanırım. Birilerini ya tepemize çıkarıyoruz ya yerin dibine batırıyoruz. Ortamız yok. Bir futbol insanı geliyor mesela, önce bir tepemizde gezdiriyoruz. Dünyanın hiçbir yerinde göremeyeceği ilgiye, övgüye mazhar oluyor. İşler biraz kötü gitsin yandı. Başlıyoruz adamı yerden yere vurmaya. Yahu dur adam bir şeyleri toparlamaya gelmiş. Bir takımın gidişatını değiştirmek kolay mı? Üç beş maçta olacak iş mi? Kendince doğru olanı, kendi sistemini oturtmak kolay iş mi? Elbette artıları, eksileri değerlendirilecek, hataları eleştirilecek. Aksini söylemiyorum. Söylemek istediğim adamı topun ağzına koyup, bir temiz dövüyor, yerin dibine sokuyor, günah keçisi ilan ediyor olmamız. Bitiriyor, öldürüyoruz adamı. Var olduğuna olacağına pişman ediyoruz.

Hemen her konuda, tabi siyasette de böyle. Birey olma bilincine haiz, aklı başında birisi bakar kendine göre artılardan eksileri çıkarır bu kez seni deneyeyim der. Olmadı bir sonraki seçimde diğerini dener, olmadı alternatif arar. Ha haksızlık olmasın; bizim sistemimiz, siyasi partiler kanunu vb. sebepler bu yaklaşıma kısmen ket vurmaktadır; kabul ediyorum. Bir genel başkan yapamadığında onu koltuğundan kaldırmak neredeyse imkansızdır mesela. Fakat ne olursa olsun bu birisini günah keçisi, diğerini pelerinli kahraman yapmamıza sebep değildir. İşte bakın CHP genel başkanını değiştirebildi. Zar zor demek olabiliyormuş.

Uzatmayayım zaten Kılıçdaroğlu konusuna gelecektim. Ben ezber bozmaya ve ortada haksızlık var ise o haksızlığı dile getirmeye devam edeceğim. Bir de zafer sarhoşluğuyla gaflete düşme deneyimi yaşamasınlar. Ben uyarılarımı yapacağım. Ha zaten kaç kişi okuyor diyeceksin. Önemli değil “günlük misali” ben kendi tarihime not düşüyorum. Yine kahramanlar yaratmaya başladık. Bu kadar basit düşünüyor olamayız, bunu kabul etmiyorum ve inanamıyorum. Siyasetle alakası olmayan bir vatandaş böyle düşünebilir. Yadırgamam. Ancak TV’lerde, gazetelerde böyle konuşuluyor olmasına inanamıyorum.

Ne oldu yani? Günah keçisi gitti, pelerinli kahraman geldi ve bir anda her şey değişti öyle mi? Aman diyeyim başarı var-yok falan katiyen demiyorum. Yoksa ben de yalnızca siyah ya da beyaz görme zafiyetine düşmüş olurum. Ne olursa olsun ortada bir matematik var. Yalnızca bölgelerin nabzını tutarak doğru adayları belirlemek bile küçümsenemeyecek bir başarı. Tarihte hiç CHP’de olmamış belediyeleri almış olmak daha başka bir başarı. İzmir’in kalesi dediğin İzmir’de %48 oy alırken İstanbul’da %51, Ankara’da %60 oy almak da elbette başarı.

Lakin Kılıçdaroğlu gitti, değişim başarıyı getirdi. Özel geldi, İmamoğlu, ya da Yavaş geldi başarı geldi diyecek kadar sığ düşünürsek ne kadar sağlıklı değerlendirmiş oluruz? Kimse kusura bakmasın. Hataların en büyüğü bu. Değişim zaten başlamıştı. Hem de 2019’da başlamıştı. Sağ seçmenin, hatta muhafazakâr seçmenin CHP’ye oy vermesi, ülkücü insanların yeri geldiğinde Kılıçdaroğlu’nu, CHP’yi savunması, CHP’li seçmenin ülkücü tandanslı bir adaya oy vermeye başlaması yeni değil. Bir anlamda Millet ittifakında bir uzlaşı zemini, bir toplumsal barış, hoşgörü platformu oluşmaya başlamıştı. Bunu başaransa Kılıçdaroğlu idi. Hatalar da yaptı tabi. Çok eleştirildi. Cesur davrandı, karar aldı uyguladı. Bir çoğunda haklı çıktı. Demem o ki ortada bir zafer var ise aslında temelleri çok önceden ve Kılıçdaroğlu ile atılmıştı. Nitekim 2019 yerel seçimlerinde İstanbul, Ankara’yı aldılar.

Takımı, ortamı hazırlayan teknik direktör kötüydü gitti. Hazırladığı takım, ortam işin başına başkası gelince hemen ilk derbi maçını aldı. Bir başarı varsa; o başarı yeni gelenlerin öyle mi? Yahu hakikaten işi futbola çevirmenin, haber programlarında, güya tartışma programlarında belli bir kesim tarafından futboldan sonra belki de en çok ilgi gören siyaset meselesine popülist yaklaşırsanız vay halinize. Kılıçdaroğlu’nun başına gelen emin olun yarın başkasının başına gelir. Ve ülkeye ne kadar büyük bir kötülük yaptığınızın farkına bile varmazsınız. Tabi amacınız bu değilse.

Şimdi biraz derinlemesine düşünelim. Muhalefet cenahında sürekli zikredilen isimlere bir bakalım hangisinde Kılıçdaroğlu’nun desteği yok. Ve hangisi Kılıçdaroğlu’nun arkasında taş gibi durdu? Sen hep bana destek ver ama ben ilk fırsatta senin arkana dolanayım. Var mı böyle bir şey? Siyasette, takım oyununda, bir ekipte böyle bir şey kabul edilebilir mi?

Hadi tek tek bakalım.

Özgür Özel; hemen hemen Kılıçdaroğlu’nun en yakınındaki, güvendiği, partinin göz önündeki en önemli isimlerinden biriydi. Yönetim olarak yanlış bulduğu şeyler vardı ise neden Genel Başkanına engel olmadı? Daha doğru yapılabilecek şeyler vardı ise neden yapılmasına vesile olmadı? Genel başkan olmak için fırsat mı bekledi? Öyledir demiyorum. Yanlış anlaşılmasın neyin değişimi yaşandı da nasıl bir büyük zafer elde edildi? Bana kızabilirsiniz de anlarım ama dedim ya haksızlıklar beni rahatsız ediyor.

Ekrem İmamoğlu; Kılıçdaroğlu olmasaydı bugün İmamoğlu diye birini tanıyor muyduk? Bir ilçenin belediye başkanı olmaktan öte bir pozisyonu var mıydı? Bir siyasi partide herhangi bir sıradan partilinin rutin yollarla partinin ilk birkaç adamı arasına girmesi yüzde kaç ihtimaldir? Partilerde görev yapanlar, aktif siyaset yapanlar bu soruya cevap versinler. Bir ilçe belediye başkanının bir dönem sonra İstanbul belediye başkan adayı, belediye başkanı ve akabinde cumhurbaşkanı adayı olma ihtimali nedir? İmamoğlu kendisine “evladım” yada “baba oğul gibiyiz” diyen bir adama yaptığını nasıl telafi edebilir mi? Hakkını ödeyebilir mi? Hayır!

Mansur Yavaş; evet Mansur Yavaş üzerinde de hakkı vardı Kılıçdaroğlu’nun. Onu da Ankara’ya aday göstererek hem Ankara’yı aldı hem de siyaset sahnesine önemli bir aktör kazandırdı. Doğrusu bu. Diğer taraftan Mansur Yavaş da gayet omurgalı durdu. Yapılan onca baskıya rağmen vefalı davrandı. Fırsatçılık yapmadı. Aklı başında bir siyasetçi, bir devlet adamı olduğunu herkese İspatladı.

Meral Akşener; kendisinden çok şey beklenen idi. Maalesef bir o kadar ağır sükût-u hayal oldu. Hatırlayın partisi daha rüştünü ispatlayamadan oyun dışı bırakılacaktı. Kimse inkâr edemez ki gerek kendisinin, gerek partisinin siyasette tutunmasında, CHP ile birlikte bir umut haline gelmesinde Kemal Kılıçdaroğlu’nun çok ciddi katkısı vardı. Nitekim Kılıçdaroğlu’na övgüler yağdırdı. Hatta Kılıçdaroğlu’nu ailesine emanet edecek kadar ileri götürdü. Bakın Kılıçdaroğlu’nun yaptığı işin büyüklüğünü siyaset sahnesinde, 85 milyonun gözünün önünde edilmiş şu lafın büyüklüğünden anlayabilirsiniz. Lafı söyleyene değil, söyletene bakın. Hiç kolay değil bu kararları almak. Taşın altına elini değil, kolunu koymak. Gelecek olumsuz tepkileri göğüslemek. Sonra ne mi oldu? Sayın Akşener 180 derecelik bir dönüş ile Kılıçdaroğlu’na cephe aldı. Masalardan kalkmalar, sonra geri dönmeler, çok ağır eleştiriler vs. Sonrasında daha öteye götürdü sadece Kılıçdaroğlu değil cumhurbaşkanı adayı olsunlar diye çırpındığı Yavaş ve İmamoğlu’na da söylemediğini bırakmadı. Bu 180 derecelik dönüşü, ülke tarihi için son derece önemli olan bir seçimin kaybedilmesini seçmenlerine anlatamazsın. Suçu ona buna atarak, ona buna laf yetiştirerek seçmeni ikna edemezsin.

Muharrem İnce; dün gibi hatırlıyorum kendisini Cumhurbaşkanlığı makamına aday gösteren Kemal Kılıçdaroğlu ile ilgili olarak Kılıçdaroğlu bir insanın, bir faninin yapamayacağı bir şey yaptı. Beni, kendisine rakip olan bir kişiyi Cumhurbaşkanı adayı olarak gösterdi. Ben vefalı bir insanım. Haksızlık yapamam. Seçimi kaybedersem Sayın Kılıçdaroğlu ile bir daha karşı karşıya gelmem. Gel bana danışman ol der olurum, gel bana yardımcı ol der olurum, ama bana bunu yapan birisi ile bir daha benzer bir yarışa girmem, bir daha asla Kılıçdaroğlu’na rakip olmam dediğini dün gibi hatırlıyorum. Tıpkı Sayın Akşener’de olduğu gibi, bakın yineliyorum. Söyleyene değil, söyletene bakın. Kılıçdaroğlu’nun yaptığı işin büyüklüğünü bu methiyelerden anlayın. Siyaset sahnesinde bunlar hakikaten kolay işler değil.

2019 Yerel Seçimlerinde İstanbul ve Ankara’nın millet ittifakı tarafından alınması ve muhalefetin memnun olmayan insanlar üzerinde umut olmaya başladığı bir konjonktürde, özellikle 2023 Genel Seçimleri sürecinde devlet adamlığı sorumluluğu ve ciddiyetinden uzak şımarık çocuklar gibi ortaya düşenler, kendini bir şey zannedenler seçim kampanyasını berbat ettiler. Sebebi bilinmez ama bir yanda masanın bazı bileşenleri, bazı eski yol arkadaşları ve tabi ki basın masayı bir şekilde bir arada tutmaya çalışan Kılıçdaroğlu’na cephe almıştı. Halk istemiyor da istemiyor. İstemeyen halk mıydı gerçekten yoksa başka bir şey mi vardı? Evet farklı adaylarla bir iki puan daha fazla alma ihtimali olabilirdi belki ama halihazırdaki yapıyla da çok rahat kazanıyorlardı. Bu yapılanlar bir iki puandan çok daha fazla zarar veriyordu ittifaka. Resmen paçalarından tutmuş aşağı çekiyorlardı Kılıçdaroğlu’nu. Önceki seçimlerde kendisi neden aday olmuyor diye eleştirenler şimdi de neden aday oluyor diye feryat figan ediyorlardı.

Hep söyledim, yine ısrarla söylüyorum. Seçimi Kılıçdaroğlu kaybetmedi. Kaybettirdiler. Tarihe not düşüyoruz ya bu zaman içinde anlaşılacak. Kim bilir nelr neler çıkacak. Üzerine bu denli negatif propaganda yapılan, birlikte yola çıktığı insanların, hatta kendi mahallesinden insanların vurduğu, Brütüs’lerle dolu, büyük ortağının son dakikada saçma sapan nedenler ortaya sürerek yarı yolda bıraktığı bir ortamda neredeyse tek başına yine çok iyi oy aldı. Yahu bırak küçük küçük hadiseleri, hadi onları yok sayalım. İlk turda Erdoğan %49,82, Kılıçdaroğlu %44,88 aldı. Aradaki fark %4,9’du. İkinci turda Erdoğan %52,18, Kılıçdaroğlu %47,82 aldı. Aradaki fark %4,3. İyi Partiden gelmesi gereken en az %7’lik oy ve Memleket Partisi sebebiyle kaybedilmiş %2-3’lük oy gelseydi seçimi Kılıçdaroğlu rahatlıkla kazanıyordu. Ortada riskli bir resim olmasa Erdoğan gibi sahayı iyi okuyabilen bir siyasetçi Hüdapar, YRP, DSP vb.leri ile ittifak yapar mıydı?

Şimdi gelelim zafere. Öncelikle sandığa giden seçmen dahil, tüm emeği geçenlere teşekkür etmek lazım. Demokrasi güzel, halkın demokrasiye itibarı ise bambaşka güzel. ‘Gel de Atatürk’e minnet duyma.’ Neyse genel seçimlerle yerel seçimleri mukayese etmek son derece yanlıştır. Çok yanıltır. Yerel seçimlerle yerel seçimleri karşılaştırmak doğru olandır.

Kılıçdaroğlu’nun kurmaya çalıştığı CHP seçmeni dışındaki seçmenden de oy alabilme süreci, yani değişim süreci 2019 öncesinde başladı. Ne eleştiriler aldı Kılıçdaroğlu. Nitekim eğer başarıysa ilk başarı 2019 Yerel Seçimleri idi. 2019 Yerel Seçimlerinde ülke genelinde kim ne oy almış bakalım. Ak Parti %44,3 , CHP %30,1 , İyi Parti %7,4 , MHP %7,3 , HDP %4,2 oy almış. Yazalım bunu bir kenara. CHP ilk defa %25’leri aştı falan deniyor ya olur mu öyle şey? 2019’da zaten %30’u bulmuştu.

Neyse gelelim 2024’e. Ak Parti’nin oy oranı %35,4. Ak Parti oylarının %6,7’sini Yeniden Refah Partisine kaçırmış gibi görünüyor. YRP ile anlaşsalardı ne olurdu? %35,4+%6,7=%42,1 neredeyse 2019 ile aynı. CHP oylarına bakacak olursak. 2019’da CHP %30,1 almış. İyi Parti ise %7,3 almış. 2024 yerel seçimlerinde belli ki iktidardan memnun olmayan muhalif seçmen, İyi Parti’nin 2023 Genel Seçimlerinde yaptıklarından ve 2024 Yerel Seçimlerindeki muhalefeti bölen duruşundan da hiç memnun kalmamış ki oyu bölmemiş ve CHP’ye oy vermiş. Hesap ortada. %30,1+%7,4=%37,5 yapıyor. Artı eksi başka detaylar var malum. Lakin yalnızca bu rakamlar bile genel resme ışık tutuyor.

2024 Yerel Seçim sonuçları CHP açısından ne kadar zafer olarak değerlendirilebilir yada zaferin seviyesi nedir bunlar tartışılır. Kesin olan bir şey var ki o da CHP’nin eşsiz bir fırsat yakaladığı. Bundan sonra yapacakları ise aldıkları tüm belediyelerde hangi fikirden olduğuna bakmaksızın tüm seçmene beklenenin çok üstünde hizmet etmek ve tabi ki yaptıklarını seçmene layığıyla anlatmak. İşte o zaman verilmiş emanet oylar kalıcı hale gelir ve yaşananlar gerçek bir zafere dönüşür.